Πνιγμένος τόσα χρόνια

                                              στον Θεόφιλο Σωτηρίου


Πνιγμένος τόσα χρόνια κ’ είσαι πάντα 

μπηγμένος αχινός στον ουρανό σου. 

Περνούσε χθες επάνω στο κανό σου, 

άηχη των Φιλιατών η μπάντα. 


Στη θάλασσα, στο χώμα θα ’ταν ίδια 

άσπρα τα κόκκαλά σου και γλειμμένα. 

Όλα βουβά και όλα μιλημένα, 

λόγια μου λυπημένα κατοικίδια. 


Το χέρι που στα φύκια σ’ έχει ρίξει, 

να το ’κοβα ψηλά μ’ ένα δρεπάνι, 

ο κόσμος σα μυλόπετρα να τρίξει, 


να βγουν απ’ το θεόρατο τηγάνι, 

τα ψάρια του καλόγερου και πίσω 

την πόρτα ανάμεσά μας να μην κλείσω. 


         



Άνισα δικαιώματα


Άλλη μια νύχτα με σκυμμένους ώμους, 

με νάυλον σακκούλες και τσαντάκια. 

Των διαβάσεων τα φαναράκια 

ηλιοβασίλεμα θυμίζουνε και δρόμους, 


που παίρναμε παιδιά και δε μας βγάζαν 

στο σπίτι με την άγκυρα στον πάτο, 

αλλά γραμμή στον Πόντιο Πιλάτο.

Τα χέρια του δυο ζώα που νυστάζαν. 


Ω συμπολίτες, ω πικροί μου φίλοι 

άνισα δικαιώματα ζητήστε 

κι αν πιάσει της ψυχής σας το φυτίλι, 


όλους τους βουλευτές καταψηφίστε 

και βγήτε με το μπόι του ο καθένας, 

να λάμψει ο κρυμμένος σας πυθμένας. 


                Μιχάλης Γκανάς, Μαύρα Λιθάρια, εκδ. ΚΕΙΜΕΝΑ 1981














Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου